Uchwała Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
Data orzeczenia: z dnia 30 kwietnia 2014 r.
Skład: 3 sędziów
Sygnatura akt: II AKA 55/14
Fragment uzasadnienia:
W wyroku tym, Sąd utwierdza w słusznym z resztą przekonaniu, że działania obronne osoby krzywdzonej, podejmowane w związku z bezpośrednią przemocą ze strony osoby najbliższej, nie mogą być odczytywane, jako postępowanie, które uniemożliwia uznanie oprawcy za przestępcę (art. 207 Kodeksu karnego).
Rozstrzygnięcie to zyskuje na znaczeniu w trakcie oceny sytuacji rodzinnej, zwłaszcza w aspekcie oceny prawnej zachowania osoby wobec której istnieje podejrzenie, że stosuje przemoc w rodzinie.
W uzasadnieniu wyroku znajdziemy także ciekawą argumentację, dotyczącą możliwości znęcania się nad osobą pozostającą w nieformalnym, długoletnim związku.
Jak przesądzono w uzasadnieniu wyroku:
„(…)Dodatkowo, fakt, że ani oskarżony z T. O., ani syn T. O. z J. G. nie sformalizowali rodziny przez zawarcie związku małżeńskiego, nie uprawnia do twierdzenia, iż nie mogło dojść do wyczerpania znamion znęcania nad J. G. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 stycznia 2010 r. (sygn. V KK 172/09, OSNwSK 2010/1/7) wskazał na „brak harmonii między tytułem rozdziału XXVI Kodeksu karnego, a zakresem dóbr chronionych przepisem art. 207 k.k., który zdecydowanie wykracza poza obszar pojęcia < przestępstwa przeciwko rodzinie i opiece”.
Stan prawny na dzień: 30 lipca 2015 r.